Teksty
ODRA
Biologiczna tkanka niszczona jest z zewnątrz, wchłaniana przez przestrzeń, która zyskuje tu aspekt surrealistyczny. Zanik formy przebiega bowiem na ogromnym obszarze, w pustce przesyconej światłem, gdzie nie ma żadnych punktów oparcia. Są tylko dwie przeciwstawne siły - materia i przestrzeń, to, sprawdzalne i to, co niewymierne. Przechodzenie fragmentów ciała organicznego w nicość odbywa się systematycznie i nie pozostawia żadnych śladów. Kształt traci poszczególne części obnaża strukturę wnętrza, łączy się z próżnią kilkunastoma odnogami. Pokazywany jest przy tym w różnych planach, w zbliżeniach, które ujawniają pulsacje tkanek, w perspektywicznym oddaleniu kiedy tworzy nieregularną, mięsistą bryłę.
KULTURA
Jarodzki w dużych monochromatycznych obrazach kształtuje przestrzeń, której niezwykłość określana jest przez znikające w niej w gwałtownych skrótach perspektywicznych, gigantyczne "rurociągi" - formy o tkance organicznej, malowane wielkimi pociągnięciami pędzla i będące jakby wynikiem zgęszczenia materii, z której owa przestrzeń jest zbudowana: biorą one początek z różnych stron, łączą się ze sobą w zawiłych splotach, lecz mimo to można sądzić, że bieg ich jest równoległy i że to tylko nasze oko, przyzwyczajone do innego porządku odległości, nie ogarnia od razu rządzącej nimi rygorystycznej zasady. Jest w tych wizjach coś niepokojącego - bliskiego i przewrotnego zarazem.
TRYBUNA LUDU
Przestrzeń, pojęcie dawniej określone i łatwo wyobrażalne, w świetle odkryć naukowych naszego stulecia nakreśliło nowe obszary ludzkiej wyobraźni. Splot fizyki i matematyki z filozofią w pojęciu przestrzeni niepokoi umysły dociekliwe wielu artystów, którzy usiłują znaleźć wizualny kształt dla pojęć abstrakcyjnych. Ostatni cykl płócien Konrada Jarodzkiego pt. "Przestrzeń" wydaje mi się niezwykle ważkim osiągnięciem w tej materii. Czysto malarskimi środkami ogromnej sugestywności Jarodzki porusza, rzec by można uruchamia wyobraźnię widza fascynującą wizją przestrzeni. Okazuje się, że tylekroć okrzyczana ograniczoność tradycyjnych środków malarskich dwuwy-miarowe płótno i farba olejna, służyć mogą wypowiadaniu treści całkiem nietradycyjnych.
LA MANCHE LIBRE
Za tragizmem rozczłonkowanych lecz ciągle odradzających się form dostrzega się światło, które może być nadzieją. Ekspozycja Konrada Jarodzkiego - dwa źródła niepokoju: być człowiekiem i być Polakiem.
QUEST FRANCE
Sztuki abstrakcyjnej nie tłumaczy się, tylko się ją kontempluje. Dzieło Konrada Jarodzkiego jest niezaprzeczalnie zdumiewające. Dwie siły przeciwstawne ścierają się: materia i przestrzeń konkret i nierzeczywistość. Wybitna wystawa......
NICE MATINE
Miłość, którą odczuwa dla swojego zawodu architekta nie przeszkadza mu posiadać prawdziwego powołania malarskiego i prezentować go w wielu okolicznościach. W stylu abstrakcyjnym, pełnym niepokoju Jarodzki tworzy obrazy z wielką wrażliwością świadczące o wysokiej wartości malarskiej i świetnym rysunku.
WIADOMOŚCI
Tryptyk jego doskonały w kolorze, jest jakby przedłużeniem taśmociągu usypanego w salonie węgla, więcej, jest przedłużeniem wszystkich taśmociągów i przewodów. Jarodzki wyprowadza to wszystko niby z ziemi, gdzieś w przestrzeń, wypełnioną przedziwnymi refleksami świateł. Jest tam oddech w tych obrazach: jest także odrobina grozy i wahania.
Tym, którzy pytają artystę o znaczenie jego malarstwa, on sam z kolei stawia pytanie: "A co odczuwa pan, pan osobiście, patrząc na moje płótna?" Zakłopotanie zapytanego oraz odpowiedź, że pierwszym jest uczucie niechęci, przykrości, cieszy go najbardziej, ponieważ głównym zamierzeniem malarza jest oddanie ogromu niepokoju człowieka, niepokoju, który rzeczywiście wypełnia świat pełen tragizmu.
Nawet, jeśli jest to wrażenie nieszczęścia, które przeważa w uczuciach widza, - jak tego życzy sobie artysta, - należy stwierdzić, że szybko przyzwyczajamy się do malarstwa Konrada Jarodzkiego, tak jak do tragizmu świata, który je inspirował.
SŁOWO POLSKIE
Duże, agresywne formy powolnym ruchem drążące przestrzeń, wyrastają niemal sprzed ram obrazu, by następnie - w miarę oddalenia stając się coraz bardziej postrzępionymi, ulotnymi - roztopić się w niezmierzonej dali.
W sposób subtelny, lecz nieodparty narzuca się tu wrażenie zmagania sił nie kończące się jednak ani zwycięstwem, ani klęską. Przestrzeń sugerowana środkami malarskimi staje się niemal materialna i wszechogarniająca, a wewnętrzna treść tych dzieł wykracza daleko poza doznania wiążące tylko z tradycyjnym odbiorem obrazu.
GAZETA ROBOTNICZA
Powstały w latach 1971/72 cykl obrazów olejnych "Przestrzeń"' stanowi kontynuację poprzednich tendencji rysujących się w twórczości tego malarza. Utrzymane w prawie jednolitej gamie barwnej prezentują kształty organiczne, obłe, perspektywiczne, umieszczone w pustej przestrzeni, nadając jej niespotykaną przy tak skromnych środkach głębię i wyraz. Pełne ekspresji formy rozdrabniające się w przestrzeni stanowią uosobienie niepokoju. Sprawiają wrażenie form na przemian bądź zastygłych w konwulsyjnym bezruchu, bądź też sugerujących wieczny ruch, prowadzą uwagę w głąb przestrzeni tam, gdzie artysta poprzez rozwichrzenie form malarskich wprowadza rozbicie jednolitego kształtu, osiągając efekty niepokojącego rozkładu czy też kosmicznego wprost zagrożenia.
...... Mamy tu do czynienia z indywidualnością najwyższej próby.
POEZJA
Obrazy te ... pozostawały w pewnej relacji do otaczającej rzeczywistości, tak było choćby w przypadku twórczości Jarodzkiego, dla którego niespokojnych, napiętych, częściowo gestualnych kompozycji punktem wyjścia był sztucznie ukształtowany krajobraz odkrywkowego wykopu.
ŻYCIE LITERACKIE
U Jarodzkiego pokrętne, wężowe kształty biegną w głąb obrazu; niekiedy niosą w sobie odległe aluzje erotyczne, wzmagane jednobarwnymi różami, niekiedy sprawiają wrażenie błękitnych tworów z pogranicza materii ożywionej i martwej. Są wieloznaczne - niepokojące, odrażające nawet, lecz jednocześnie piękne w tonacji barwnej i precyzyjnej robocie plastycznej. Czy są odbiciem skomplikowanej osobowości autora, rozdartej między afirmację i negację, ekspresję i estetykę, czy też wynikły z suchej spekulacji? Odpowiedź już właściwie oczywistą, potwierdzają rysunki tuszem. O przewadze czerni, zbudowane z geometrycznych form wypełnionych równoległymi liniami, działają zdecydowanie ekspresyjnie, bez niedomówień i wątpliwości.
Podobnie jak Jarodzki robił ongiś El Greco. I u niego rozbłyski zjawiskowego światła kładły się na obłokach podobnych do wewnętrznych organów giganta i u niego przestrzeń układała się w różne perspektywy.
WSPÓŁCZESNOŚĆ
......sugestywne w swym dynamicznym (a zarazem uporządkowanym) zwichrzeniu form świetliste wizje przestrzeni Konrada Jarodzkiego.
ŻYCIE WARSZAWY
Nierealne formy błyskające refleksami przyćmionych świateł i łagodnych barw, wyznaczające rytmicznymi układami bliskie i dalekie plany przestrzeni określają poetykę kompozycji Konrada Jarodzkiego.
Rysunek stoi u podstaw sztuki. Obok takich zjawisk prymarnych człowieka, jak mowa i taniec, rysunek stanowi elementarny środek porozumienia i ekspresji. Początki życia w sferze samoświadomości i refleksji, zrodziły sposób myślenia linearnego. Myślenie kreską jest spontanicznym przekazem wynikającym z gestu ręki, gestu magicznego. Kreską człowiek poznawał, nazywał, przyswajał i zaklinał rzeczy. Linie pojawiały się na czerepach dzbanów, ścianach jaskiń i ciałach ludzkich. Z nich zbudowano pierwociny alfabetów. One stały się, przez powtarzalność, najprostszym sposobem liczenia. Linia jest wstępem do myślenia abstrakcyjnego. Jej użycie często intuicyjne i spontaniczne w zaraniu wieków, stało się dźwignią sztuki i nauki. Rysunek jest nieodłącznym elementem twórczości plastycznej. Jego charakter zmienia się, w zależności od potrzeby i indywidualności artysty. Można rozróżnić:
Biologiczna tkanka niszczona jest z zewnątrz, wchłaniana przez przestrzeń, która zyskuje tu aspekt surrealistyczny. Zanik formy przebiega bowiem na ogromnym obszarze, w pustce przesyconej światłem, gdzie nie ma żadnych punktów oparcia. Są tylko dwie przeciwstawne siły - materia i przestrzeń, to, sprawdzalne i to, co niewymierne. Przechodzenie fragmentów ciała organicznego w nicość odbywa się systematycznie i nie pozostawia żadnych śladów. Kształt traci poszczególne części obnaża strukturę wnętrza, łączy się z próżnią kilkunastoma odnogami. Pokazywany jest przy tym w różnych planach, w zbliżeniach, które ujawniają pulsacje tkanek, w perspektywicznym oddaleniu kiedy tworzy nieregularną, mięsistą bryłę.
Mariusz Hermansdorfer
KULTURA
Jarodzki w dużych monochromatycznych obrazach kształtuje przestrzeń, której niezwykłość określana jest przez znikające w niej w gwałtownych skrótach perspektywicznych, gigantyczne "rurociągi" - formy o tkance organicznej, malowane wielkimi pociągnięciami pędzla i będące jakby wynikiem zgęszczenia materii, z której owa przestrzeń jest zbudowana: biorą one początek z różnych stron, łączą się ze sobą w zawiłych splotach, lecz mimo to można sądzić, że bieg ich jest równoległy i że to tylko nasze oko, przyzwyczajone do innego porządku odległości, nie ogarnia od razu rządzącej nimi rygorystycznej zasady. Jest w tych wizjach coś niepokojącego - bliskiego i przewrotnego zarazem.
Jolanta Bębkowska
TRYBUNA LUDU
Przestrzeń, pojęcie dawniej określone i łatwo wyobrażalne, w świetle odkryć naukowych naszego stulecia nakreśliło nowe obszary ludzkiej wyobraźni. Splot fizyki i matematyki z filozofią w pojęciu przestrzeni niepokoi umysły dociekliwe wielu artystów, którzy usiłują znaleźć wizualny kształt dla pojęć abstrakcyjnych. Ostatni cykl płócien Konrada Jarodzkiego pt. "Przestrzeń" wydaje mi się niezwykle ważkim osiągnięciem w tej materii. Czysto malarskimi środkami ogromnej sugestywności Jarodzki porusza, rzec by można uruchamia wyobraźnię widza fascynującą wizją przestrzeni. Okazuje się, że tylekroć okrzyczana ograniczoność tradycyjnych środków malarskich dwuwy-miarowe płótno i farba olejna, służyć mogą wypowiadaniu treści całkiem nietradycyjnych.
Ewa Garztecka
LA MANCHE LIBRE
Za tragizmem rozczłonkowanych lecz ciągle odradzających się form dostrzega się światło, które może być nadzieją. Ekspozycja Konrada Jarodzkiego - dwa źródła niepokoju: być człowiekiem i być Polakiem.
QUEST FRANCE
Sztuki abstrakcyjnej nie tłumaczy się, tylko się ją kontempluje. Dzieło Konrada Jarodzkiego jest niezaprzeczalnie zdumiewające. Dwie siły przeciwstawne ścierają się: materia i przestrzeń konkret i nierzeczywistość. Wybitna wystawa......
Jean Francois Huet
NICE MATINE
Miłość, którą odczuwa dla swojego zawodu architekta nie przeszkadza mu posiadać prawdziwego powołania malarskiego i prezentować go w wielu okolicznościach. W stylu abstrakcyjnym, pełnym niepokoju Jarodzki tworzy obrazy z wielką wrażliwością świadczące o wysokiej wartości malarskiej i świetnym rysunku.
WIADOMOŚCI
Tryptyk jego doskonały w kolorze, jest jakby przedłużeniem taśmociągu usypanego w salonie węgla, więcej, jest przedłużeniem wszystkich taśmociągów i przewodów. Jarodzki wyprowadza to wszystko niby z ziemi, gdzieś w przestrzeń, wypełnioną przedziwnymi refleksami świateł. Jest tam oddech w tych obrazach: jest także odrobina grozy i wahania.
Sławomir Hulanicki
LA MANCHE LIBRE Tym, którzy pytają artystę o znaczenie jego malarstwa, on sam z kolei stawia pytanie: "A co odczuwa pan, pan osobiście, patrząc na moje płótna?" Zakłopotanie zapytanego oraz odpowiedź, że pierwszym jest uczucie niechęci, przykrości, cieszy go najbardziej, ponieważ głównym zamierzeniem malarza jest oddanie ogromu niepokoju człowieka, niepokoju, który rzeczywiście wypełnia świat pełen tragizmu.
Nawet, jeśli jest to wrażenie nieszczęścia, które przeważa w uczuciach widza, - jak tego życzy sobie artysta, - należy stwierdzić, że szybko przyzwyczajamy się do malarstwa Konrada Jarodzkiego, tak jak do tragizmu świata, który je inspirował.
Jean-Yves Erhel
SŁOWO POLSKIE
Duże, agresywne formy powolnym ruchem drążące przestrzeń, wyrastają niemal sprzed ram obrazu, by następnie - w miarę oddalenia stając się coraz bardziej postrzępionymi, ulotnymi - roztopić się w niezmierzonej dali.
W sposób subtelny, lecz nieodparty narzuca się tu wrażenie zmagania sił nie kończące się jednak ani zwycięstwem, ani klęską. Przestrzeń sugerowana środkami malarskimi staje się niemal materialna i wszechogarniająca, a wewnętrzna treść tych dzieł wykracza daleko poza doznania wiążące tylko z tradycyjnym odbiorem obrazu.
Ariadna Sarnowicz
GAZETA ROBOTNICZA
Powstały w latach 1971/72 cykl obrazów olejnych "Przestrzeń"' stanowi kontynuację poprzednich tendencji rysujących się w twórczości tego malarza. Utrzymane w prawie jednolitej gamie barwnej prezentują kształty organiczne, obłe, perspektywiczne, umieszczone w pustej przestrzeni, nadając jej niespotykaną przy tak skromnych środkach głębię i wyraz. Pełne ekspresji formy rozdrabniające się w przestrzeni stanowią uosobienie niepokoju. Sprawiają wrażenie form na przemian bądź zastygłych w konwulsyjnym bezruchu, bądź też sugerujących wieczny ruch, prowadzą uwagę w głąb przestrzeni tam, gdzie artysta poprzez rozwichrzenie form malarskich wprowadza rozbicie jednolitego kształtu, osiągając efekty niepokojącego rozkładu czy też kosmicznego wprost zagrożenia.
...... Mamy tu do czynienia z indywidualnością najwyższej próby.
Bogdan Górecki
POEZJA
Obrazy te ... pozostawały w pewnej relacji do otaczającej rzeczywistości, tak było choćby w przypadku twórczości Jarodzkiego, dla którego niespokojnych, napiętych, częściowo gestualnych kompozycji punktem wyjścia był sztucznie ukształtowany krajobraz odkrywkowego wykopu.
Maciej Gutowski
ŻYCIE LITERACKIE
U Jarodzkiego pokrętne, wężowe kształty biegną w głąb obrazu; niekiedy niosą w sobie odległe aluzje erotyczne, wzmagane jednobarwnymi różami, niekiedy sprawiają wrażenie błękitnych tworów z pogranicza materii ożywionej i martwej. Są wieloznaczne - niepokojące, odrażające nawet, lecz jednocześnie piękne w tonacji barwnej i precyzyjnej robocie plastycznej. Czy są odbiciem skomplikowanej osobowości autora, rozdartej między afirmację i negację, ekspresję i estetykę, czy też wynikły z suchej spekulacji? Odpowiedź już właściwie oczywistą, potwierdzają rysunki tuszem. O przewadze czerni, zbudowane z geometrycznych form wypełnionych równoległymi liniami, działają zdecydowanie ekspresyjnie, bez niedomówień i wątpliwości.
Jerzy Madeyski
Podobnie jak Jarodzki robił ongiś El Greco. I u niego rozbłyski zjawiskowego światła kładły się na obłokach podobnych do wewnętrznych organów giganta i u niego przestrzeń układała się w różne perspektywy.
Jerzy Madeyski
WSPÓŁCZESNOŚĆ
......sugestywne w swym dynamicznym (a zarazem uporządkowanym) zwichrzeniu form świetliste wizje przestrzeni Konrada Jarodzkiego.
Wojciech Skrodzki
ŻYCIE WARSZAWY
Nierealne formy błyskające refleksami przyćmionych świateł i łagodnych barw, wyznaczające rytmicznymi układami bliskie i dalekie plany przestrzeni określają poetykę kompozycji Konrada Jarodzkiego.
Wojciech Krauze
RYSUNEK Znak uniwersalny Rysunek stoi u podstaw sztuki. Obok takich zjawisk prymarnych człowieka, jak mowa i taniec, rysunek stanowi elementarny środek porozumienia i ekspresji. Początki życia w sferze samoświadomości i refleksji, zrodziły sposób myślenia linearnego. Myślenie kreską jest spontanicznym przekazem wynikającym z gestu ręki, gestu magicznego. Kreską człowiek poznawał, nazywał, przyswajał i zaklinał rzeczy. Linie pojawiały się na czerepach dzbanów, ścianach jaskiń i ciałach ludzkich. Z nich zbudowano pierwociny alfabetów. One stały się, przez powtarzalność, najprostszym sposobem liczenia. Linia jest wstępem do myślenia abstrakcyjnego. Jej użycie często intuicyjne i spontaniczne w zaraniu wieków, stało się dźwignią sztuki i nauki. Rysunek jest nieodłącznym elementem twórczości plastycznej. Jego charakter zmienia się, w zależności od potrzeby i indywidualności artysty. Można rozróżnić:
- rysunek jako studium i analiza natury,
- rysunek jako zapis informacja,
- rysunek jako środek do opracowania koncepcji, projektu czy scenariusza dzieła plastycznego,
- rysunek jako symbol, alfabet, skrót myślowy, komiks, znak,
- rysunek jako pełna samoistna wypowiedź artystyczna.
- przy studium natury - precyzja i sumienność obserwacji,
- przy gromadzeniu informacji gg - rzetelność, prawdomówność i treściwość,
- przy opracowaniu koncepcji - szybkość obrazowania każdej przelotnej myśli. Sprzężenie zwrotne polegające na rysowaniu myśli przy jednoczesnym myśleniu na podstawie zapisu rysunkowego,
- przy kreowaniu znaku - dyscyplina i logika oraz zmysł myślenia skrótowego. Metaforyczność i obiektywizacja idei,
- przy wypowiedzi artystycznej - odwaga obnażania własnej osobowości, zawierzenie intuicji. Dążenie do syntezy i siły wyrazu.